Υπάρχει μια θεωρία που έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και ποικίλης
εμπορευματοποίησης από σοβαρούς και φαιδρούς πολίτες αυτού του κόσμου κι
έχει...
επίσης υποστεί σφοδρότατη κριτική από λόγιους και παραλόγιους. Μπορεί και δικαίως. Είναι η θεωρία του νόμου της έλξης. Εμένα προσωπικά, παρ’ ότι ακόμα
την επεξεργάζομαι και ακόμα συστήνομαι με τα επιμέρους στοιχεία της, με έχει εντυπωσιάσει. Και με έχει κάνει να νιώθω πιο χαλαρή και ταυτόχρονα πιο υπεύθυνη για το ζην μου… Πιο αυτεξούσια. Αφετηρία για την ευρεία μεταλαμπάδευσή της στο κοινό… υπήρξε η αμφιλεγόμενη ταινία “The Secret”…(και το αντίστοιχο βιβλίο).
Η παρουσίαση και η προσέγγισή της εκεί είχε ίσως τη γνωστή αμερικανική ρηχότητα και ήταν επικεντρωμένη στο υλικό επίπεδο κυρίως. Υπάρχει όμως ένα ευρύτερο πλαίσιο, πολύ πιο πνευματικό, στο οποίο οι αρχές του νόμου της έλξης μπορούν να λειτουργήσουν, να δώσουν νέο νόημα και να θεμελιώσουν μια αλλιώτικη δημιουργικότητα στη ζωή. (Ανεξαρτήτως πάντα της θρησκευτικής πίστης, των πολιτικών πεποιθήσεων ή του αξιακού συστήματος που ο καθείς υιοθετεί κι υπερασπίζεται…)
Επειδή αυτές οι μέρες νομιμοποιούν την αποχή από τη στενή παρακολούθηση της ειδησεογραφίας κι επειδή όλοι έχουμε πρόσβαση στην τροφή της σκέψης (ακόμα κι εκείνοι που έχουν μειωμένη πρόσβαση στην τροφή του σώματος) αποφάσισα σήμερα, ημέρα αργίας τυπικά, να μοιραστώ πληροφορίες περί του Νόμου της Έλξης (τις εμπεριέχει σε ανώριμη, πρωτογενή μορφή η προαναφερθείσα ταινία που ακολουθεί το παρόν κειμενάκι). Όσοι είναι να κεντριστούν θετικά, θα κεντριστούν. Κι όσοι είναι να βουρλιστούν, θα βουρλιστούν. Το σίγουρο είναι ότι έχει πολλή πλάκα (ενίοτε ολίγον Black) να διαπιστώνει κανείς βάσει του Νόμου της Έλξης ότι όλα τα παθήματα, όλοι οι άνθρωποι, οι φίλοι, οι εραστές, οι πολιτικοί, οι καταστάσεις κλπ έχουν σπεύσει στην εμπειρία του απαντώντας στη δονητική ταυτότητα των σκέψεών του και των πράξεών του… Οι οποίες σκέψεις και πράξεις κάποτε είναι ιδιαίτερα συλλογικές.
Γι’ αυτό και ο Νόμος της Έλξης (αν δεχτούμε ότι είναι νόμος) δεν είναι καθόλου απολιτίκ κι ας φαίνεται έτσι. Τόσο ως μονάδες, όσο και ως κοινωνία μπορούμε να εστιάσουμε στο επιθυμητό, στο δικαιότερο, στο καλύτερο και να αποσύρουμε το ενδιαφέρον μας από το μίζερο, παρακμιακό παρελθόν που με τις σκέψεις μας και τα συναπτόμενα αισθήματα… δημιουργήσαμε…
Κι αν όντως γίνεται;
πηγή
επίσης υποστεί σφοδρότατη κριτική από λόγιους και παραλόγιους. Μπορεί και δικαίως. Είναι η θεωρία του νόμου της έλξης. Εμένα προσωπικά, παρ’ ότι ακόμα
την επεξεργάζομαι και ακόμα συστήνομαι με τα επιμέρους στοιχεία της, με έχει εντυπωσιάσει. Και με έχει κάνει να νιώθω πιο χαλαρή και ταυτόχρονα πιο υπεύθυνη για το ζην μου… Πιο αυτεξούσια. Αφετηρία για την ευρεία μεταλαμπάδευσή της στο κοινό… υπήρξε η αμφιλεγόμενη ταινία “The Secret”…(και το αντίστοιχο βιβλίο).
Η παρουσίαση και η προσέγγισή της εκεί είχε ίσως τη γνωστή αμερικανική ρηχότητα και ήταν επικεντρωμένη στο υλικό επίπεδο κυρίως. Υπάρχει όμως ένα ευρύτερο πλαίσιο, πολύ πιο πνευματικό, στο οποίο οι αρχές του νόμου της έλξης μπορούν να λειτουργήσουν, να δώσουν νέο νόημα και να θεμελιώσουν μια αλλιώτικη δημιουργικότητα στη ζωή. (Ανεξαρτήτως πάντα της θρησκευτικής πίστης, των πολιτικών πεποιθήσεων ή του αξιακού συστήματος που ο καθείς υιοθετεί κι υπερασπίζεται…)
Επειδή αυτές οι μέρες νομιμοποιούν την αποχή από τη στενή παρακολούθηση της ειδησεογραφίας κι επειδή όλοι έχουμε πρόσβαση στην τροφή της σκέψης (ακόμα κι εκείνοι που έχουν μειωμένη πρόσβαση στην τροφή του σώματος) αποφάσισα σήμερα, ημέρα αργίας τυπικά, να μοιραστώ πληροφορίες περί του Νόμου της Έλξης (τις εμπεριέχει σε ανώριμη, πρωτογενή μορφή η προαναφερθείσα ταινία που ακολουθεί το παρόν κειμενάκι). Όσοι είναι να κεντριστούν θετικά, θα κεντριστούν. Κι όσοι είναι να βουρλιστούν, θα βουρλιστούν. Το σίγουρο είναι ότι έχει πολλή πλάκα (ενίοτε ολίγον Black) να διαπιστώνει κανείς βάσει του Νόμου της Έλξης ότι όλα τα παθήματα, όλοι οι άνθρωποι, οι φίλοι, οι εραστές, οι πολιτικοί, οι καταστάσεις κλπ έχουν σπεύσει στην εμπειρία του απαντώντας στη δονητική ταυτότητα των σκέψεών του και των πράξεών του… Οι οποίες σκέψεις και πράξεις κάποτε είναι ιδιαίτερα συλλογικές.
Γι’ αυτό και ο Νόμος της Έλξης (αν δεχτούμε ότι είναι νόμος) δεν είναι καθόλου απολιτίκ κι ας φαίνεται έτσι. Τόσο ως μονάδες, όσο και ως κοινωνία μπορούμε να εστιάσουμε στο επιθυμητό, στο δικαιότερο, στο καλύτερο και να αποσύρουμε το ενδιαφέρον μας από το μίζερο, παρακμιακό παρελθόν που με τις σκέψεις μας και τα συναπτόμενα αισθήματα… δημιουργήσαμε…
Κι αν όντως γίνεται;
πηγή